Едни раце две
земаа кал и Адам направија,
а потоа!
за да се доречат
згрешија Ева!
Едни раце две
со својот потпис
смрт некому навестија,
а потоа!
дома, со часови на детето
занимавки му цртаа,
по обравче го галеа!
Едни раце две
службено јамка врз вратот
на еден, зошто да не и невин, ставија
а потоа!
на софра сомун бел прекршија
и пред залакот прв се прекрстија!
Едни раце две
нож, најбесчувствено,
в некое тело забија,
а потоа!
нежно со многу се ракуваа,
и в занес љубовен
момински коси мрсеа!
Едни раце две
убија двесте илјади немоќни
во Хирошима,
а потоа!
истиве раце побараа пресечени да бидат!
Не беа,
бидејќи требат –
со нив да се држи лажица,
со нив се држи вилица,
со нив се јаде леб.
Едни раце две –
раце господови,
раце џелатови,
раце гробарови,
раце војникови,
раце човекови,
и раце етц.-
без кои гревот помал ќе е грев
без кои доброто смисла ќе нема,
светли и темни,
нежни и груби,
мирни и гневни,
неопходни наши
трансмисии и парадокси!
