Души сезнали врват угоре
Од, им надвиснал рида пожолтена
Во момент застанаа, пред јалов кол
По коријата пред нив видоа, бол
Дур истокот плеќи им осветлуваше
Пред западот згаснат, темен
Се сторија бразда мисловна
Без зборови викачи, катмер
Навидум најдоа извор на животот
Зачудено затропаа и скокнаа
Да врват по патот без цел, мислеја
Дур истокот плеќи им осветлува
Љубител на зборот, надреално пишан и кажан. Кој спокој бара во несекојдневието и природата.