Skip to content

Самотијо моја – Вукашин Ступар

  • by

Зарем сега твој станав
сублимирајќи низ падините
а премногу дознав…

Не е лесно самотијо моја
што низ тишината продираш
и срцево мое го распараш…

Знам сопатник сум твој
барем кај тебе се засолнив
како да сакам да бидам свој…

Но изгубив…што ли е ова?
студ насекаде во ноќта
или во денот приказна нова…

Самотијо моја клета -проклета
еве птица пролета
на дланките ми застана…

Ех самотијо неминлива
во твои прегратки утеха барам
а само неспокој собирам…

Не може ова така
кога мислев дека имам мака
немам повеќе…

Ниту страв…покајување
тагување, легнување
на подот додека очекувам…

Ти се изгуби, побегна
а пак јас?мене судбината
ме достигна…

Ех, самотијо моја!
веќе и за себе не знам…

Автор:
Вукашин Ступар

Напишете коментар