Skip to content

Свемирни – Кристина Павлеска

  • by

Твојата слабост,

гради колиба,

на моето колено,

таму ми носиш китки,

букет бакнежи,

грстови, грстови насмевки,

никој да не знае,

на моето колено бела планина,

твоите бакнежи јулско сонце,

и кога најмногу ќе застуди,

едно место најсилно грее,

и кога душава ми зоврие,

од едно место дува ветре.

Kога сама бегам и отуѓувам,

едно место во себе прегрнувам.

Кога паѓам надолу,

има на што да се задржам,

кога летам нагоре,

има од што да отскокнам,

се што ми треба,

една дланка сите вселени,

и сонце во зима,

и месечина во мрак,

и цвет во пепел,

и сред ќорсокак знак.

Само едно клекнување е полет,

само кога одиш надолу,

да ми бакнеш колено,

тогаш се качуваш на врв,

само така се љуби месечината полна,

највисоко на свемирот горе,

таму свемирни.

Таму душите мирни.

Автор:
Кристина Павлеска

Напишете коментар