Цвет израсна од калта,
од недоразбирање и омраза.
Го сакам со секој длабок здив,
но
мирисот на рози само вознемируваше.
Твојата прашина се држеше на моите трепки,
заслепувајќи ме од неговите недостатоци.
Очајна и сама бев,
на милоста на неговите грчеви и канџи.
Да се смири неговата несигурност,
јас бев само тапа алатка.
Тој ја исцеди мојата сила
слабеејќи
ја со исмевање.
Никој не заслужува тага
или болка на невозвратена љубов.
Ти нанесуваше сол на моите рани
и ме
потсмеваше одозгора.
Со промрморени зборови и шеќер,
ме хранеше горчлива верба.
Сепак за тебе моето скршено срце
не
може да повика никаква омраза.
Тагата не е во разделба,
или губење на нечија романса.
Јас само знам дека ќе ме турнеш од оваа карпа,
повторно
кога би имал шанса.
За сега ги ставам розите на неговиот гроб,
иако тој не е навистина мртов.
Слободна сум од љубов за него,
за сега се сакам себеси.
Авотор:
Шифра: „Сама“
