Skip to content

Допир

  • by

Допир

и нежен трепет здивот ти го зема.

Под кожата, низ телото,

ќе разгори оган жив

и раѓа семе што од мртвите вади цвет,

и плима го топи,

копнежот нем,

како порив од најубав мед…

Надојдува поплава од лава врела

и заруменува образ со умилна молба

Милост

огнот да го смири…

Се изгубивме секој во својот свет,

и блесок во очите не стопи,

и сиот бес исчезна за миг.

Во изгрев,

се будат сами и денот и ноќта,

сонот и јавето во дофат ќе се родат,

и од стравот и неукоста

ќе гориме грешни,

зошто само еден е допир на векот,

 нем и неразбирлив,

а сепак татни и копа,

дур пепел не се сториш,

и спокој ќе најдеш,

некаде  во немирот таен.

И нечекаш да догориш како свеќа,

туку да оживиш како искра.

И повторно

Од ноќта со месечев сјај,

Од свилата на сонот,

Покривка да исткаеш

И од допирот како наметка,

Душа да си покриеш.

Автор:
Татјана Момоковска

Напишете коментар