Skip to content

„Бели Мугри“ издадена на денешен ден пред 80 години

На 25 ноември 1939 година во градчето Самобор, во непосредна близина на Загреб во Хрватска, во печатницата на Драгутин Шпулер, излегла од печат збирката песни „Бели мугри“ од македонскиот поет и револуционер Кочо Рацин.

Таа е трета стихозбирка објавена на македонски јазик по стихозбирките на Венко Марковски „Народни бигори“ и „Огинот“, во 1938 година.

Бели мугри“ претставува едно од најзначајните поетски дела во македонската современа литература, составена од 12 песни напишани на велешки дијалект во кои доминираат социјалните и револуционерните теми. Насловот е симболичен – означува ново утро, нов почеток кој бил посакуван од работниците, аргатите, експлоатираните луѓе, а создадена е под влијание на народната поезија, како и на „Зборникот“ на браќата Миладиновци. Нема кој не ги слушнал стиховите на „Денови“, „Ленка“, „Тутуноберачите“, „Копачите“, „На Струга дуќан да имам“ и „Татунчо“ која може да ја прочитате подолу и се надеваме ќе уживате.

Татунчо

На Бана

Не ме колни, не ме жали!
Не ми нижи низа клетви!
Камен тежок живот ми е
а по тежок одзив пусти
по народни думи свети!

Ако куќа не направив
со високи шимшир порти,
куќа цел свет братски ми е
братски срце што отвора,
срце — порта највисока,
срце — куќа најширока.

Ако жена не донесов
ѓул-трендафил во одаја
верна, добра млада љуба —
не ме колни, не ме жали:
во борбата другарката
сонце сјае, сонце трепти!

Ако млади си години
по друмишта, по патишта
в младост горка распосејав —
погледни ми право в очи:
ти ли беше што пееше
„Ајдутин мајка не рани…“

И ако не умрам дома
туку кај што стии пиштат
в борба искри кај што л’штат —
блазе, речи на душата —
има зошто душа да е!

Извор

Напишете коментар