Skip to content

Душа – Јован Дучиќ

Зошто плачеш драга, цела ноќ и цел ден:
Изгубената среќа сè уште е среќа!
И тој јад во душата што те потсеќа на неа,
Тоа е еден нејзин заостанат дел.
Не му давај матна солза на мрачното око:
Среќата никогаш не умира, дури ни кога ќе си замине.
Тоа ехо, кое едвај го слушаш од далечина,
Таа сè уште зборува во тебе длабоко –
Во осамената ноќ, кога жалосно шумат
Реките полни со ѕвезди, горите полни со сенки…
До нејзиниот слух таа песна не допира,
Но душата ја претчувствува, слуша и разбира…

Напишете коментар