Skip to content

Раце – Снежана Паноска

  • by

Кога ќе подадеш рака

не вели – Дај.

Туку – Повели, земи.

Добрината не ја даваш,

за да ти ја вратат,

или небаре, за покој на душите да ја раздаваш.

Кога ќе ги испружиш рацете

очекуваш прегратка, насмевка,

топлина и радост,

но не и ладнотија, бедотија,

сиромаштија, празнотија.

Искрените, убавите луѓе,

подаваат рака со љубов,

кога ќе паднеш – да се исправиш,

и да продолжиш.

Раздаваат љубов, те дружат кога си сам.

И не мери со рацете, како кантар испружени,

кон сите страни на светот,

колку си силен, добар или лош.

Оти со ништо не се мери

она што го чуваш во срцето,

а го носиш на лицето избраздено,

измазнето, избричено,

нацрвено, набелено, насмеано,

исплакано, намуртено.

Смртно.

(Од необјавена стихозбирка: „Заедно до ….ѓ“)

Снежана Паноска

Напишете коментар