Skip to content

Врвот – Магдалена Јованова

  • by

Да те допрам и ја сетам твојата острина. Структурата на твојата тврдина.

Сега сум на дното. Погледот ми е насочен кон врвот.

Рацете ми треперат од умор. Додека умот не се откажува.

Ќе ги заријам црниве нокти, нека станат поцрни.

Нека ги снема ако треба. Ќе пораснат нови и тогаш рацеве,

ќе ми останат чисти. Ќе ја надминам оваа висина.

Ползам по калта, а над мене бел песок, чистина.

Мислам дека поминав сè. Се протнав низ многу дупки.

Препливав многу бури и пак сум неискусен пливач.

Ја искинав мојата облека. Сега не личам на човек.

Но, човек сум. Сакам да останам и тоа ќе бидам.

Многу прашина ми ги засенуваше мислите.

Невремиња ми виеја низ градиве.

Како низ призма отиде сè во недоглед.

Ете, пак тмурно е.

И ова ќе помине. Сонцето кога тогаш ќе изгрее.

Не знам колку ќе ми треба, дали година или две.

Колку и да е, јас ќе продолжам да бидам човек.

Ако не на јаве, барем на сон,

Ќе го допрам врвот.

Добрата мисла ослободува а одлучноста победува.

Магдалена Јованова

Напишете коментар