Skip to content

Венеција и Рим – Виктор Кадинец

  • by

Да ти приклештев два-три збора,

меѓу врвот на недоумието,

на челото и очите ќе ти оставев

жиг на немир.

Вкусна мелодија на зарипнат вокал,

ќе ја пееше песната во која јас преживуваав,

живеејќи во тебе,

а ти атрофираше,

како кукла во прашина.

 

И ќе ти порачав локум и кафе.

Топло, пресно,

мискојни да ширеше во ноздрите твои.

Влив во грло,

небаре излив на поглед ќе ми пратиш.

Лoкумот,

шербет да ти ја стори душата и тиха да бидиш

како укорена срна пред ловџија,

закована со пратен поглед на милостиња.

 

Мислам дека сè ти се сторив.

И битие во недопрена биднина.

И будност среде утро во дремка.

Само пердината те криеја од релативната спокој

на заморот и насмевот кој ми го даде

под маската на лицето.

Како потоната Венеција,

поплавена беше со себе.

А јас како Рим,

не се предавав пред своето право.

Сè додека еден ден не се видовме во Париз.

Ти под кулата со локум и кафе.

Јас како зарипнат вокал со песната наша.

Како Венеција и Рим,

ама во Париз.

Како шише со желба,

фрлено во Сена,

од виното кое го испивме,

таа луда ноќ.

Виктор Кадинец

Напишете коментар