Skip to content

Дебели – Виктор Кадинец

  • by

Те читам како ми пушташ скришни пораки,

во шишиња фрлени во некоја река.

И мислејќи ти,

дека нема да ги прочитам,

во безизлез, влегувам во твоите мисли.

Ама јас жив сум тука, таму,

во тебе и ти роварам во мислите

и ти се спуштам, долу,

да ти поминам покрај часовникот,

да видам дали уште те буди

во истото време кое го загубивме,

кога се пронајдовме, во друга димензија.

И можеби заедничко нешто

ќе ни остане питачот на плоштад,

на кој и јас и ти му даваме по некој денар.

И можеби со твојот и мојот денар

ќе купи дома леб,

да се нахранат, да наполнат стомаци,

оти само тие му се празни,

а ние по куќи нема залак да голтниме во нас.

Ние гладните за љубов,

сме заборавиле и љубовта да ја голтниме,

па ситост ни е надежта во пораките.

Таа и сто пати да ме убедуваш кој е подебел,

ќе ти покажам на слабиот питач на плоштад.

Зошто ти никогаш не касна од залакот на љубовта,

а дебели ќе бевме двајцата,

како среќниот питач.

Виктор Кадинец

Напишете коментар