Skip to content

Место под ѕвездите

Чуда приказна е  ама вреди да се раскаже. Една е од ретките што не започнува со “Си било еднаш” затоа што не беше само еднаш туку илјадапати после тој прв пат, или пак со “Еднаш многу одамна” затоа што не беше и толку многу одамна. Не, оваа моја магична приказна не започнува со ниеден генеричен почеток. Со ниедна магија ниту блесок. Оваа моја приказна започнува со мене и со темнината што ме натера на крај да ја пронајдам и верувам во магијата на светот и реката покрај која израснав.

Имав триесет и пет години тогаш, практично дете во споредба со сега. Живеев во мал град со сиво небо и скршено срце што при секое отчукување крвареше и некако успеваше да ме одржи во живот. Пишував. Тоа ми беше професија но, тогаш кога првата капка крв од пукнатините на срцето се разлеа на сè она што го поседував, тогаш се изгуби и дарбата и волјата и живототот во мене. Остана само школка од еден човек во празната куќа што ја поседував и песната што навечер низ сон ја слушав. Песна што од црна вечер во црна вечер ме довикуваше на брегот на реката Вардар. Не ја слушав. Поточно. се правев дека не ја слушам мислејќи дека е последица од премногу алкохол, никотин и некоја си сокриена дијагноза за која не сакав ниту да размислувам.

Знаете, човек кога губи материјално чувствува болка по она што го изгубил и таа болка поминува. Но, кога човек се губи себеси, тоа отвара лузна и таа лузна крвари и боде и плаче внатре во душата. Човек наеднаш станува Диоген и со фенерот цел живот бара некого, а уствари се бара себеси. Чувство на самопотрага, само така можев да го објаснам чувството таа црна вечер во која одлучив да ја следам песната во главата. Онаа иста песна која ме доведе до стрмниот брег на реката покрај која пораснав. Слична на дело од Шопен, пропратена со глас од илјадници сирени песната запре тогаш кога моите боси, очајни нозе застанаа на брегот. Се насмевнав, онака низ солзи, скоро лудачки. Често ми се случуваше тоа откако престанав да пишувам, откако престанав да сакам.

Брегот беше празен, пуст и од нигде никаде се сетив на самовилите за кои баба ми велеше дека излегувале баш на вакви црни вечери. Излегувале и си поигрувале со душите на смртниците најблиску. За миг посакав да излезат. Само за миг посакав да ме снема. Да ми ја снема оваа празна душа што ја носам во себе. Оваа душа што мислејќи дека може со зборови да ја преслика светлината на хартија го изгуби сопственото место под  Сонцето. Нервоза, нервоза почувстувував кога го зедов камчето. Нервоза кон самата себеси, кон реката, нервоза кон светот, нервоза кон самовилите што непостоеја, нервоза што ме натера на цел глас да извикам.

“Зошто проклетство, зошто нема магија?!” Не очекував. Не ја очекував светлината што ми блесна во очите кога камчето ја допре жуборливата површина на Вардар, ниту пак белата рака што излезе од водата и ме повлече во неа. Отпрво црна темнина и вода, а потоа кајче на кое повторно бела рака ме извлече. Во позадина истата Шопенова музика и гласовите на сирените. Се најдов на место опкружено со златни цветови и плочки. Грмушки од кои доаѓаше мирис на љубов и спокој, а на средина кафуле од чиј двор се слушаше жагор.

“Добредојде во Дувлото на Уметниците поет.” Изговори гласот до мене. Жената што тука ме доведе и спаси. Жената чии слики и постери како дете ги чував залепени на ѕид.

Никоја друга туку Мерилин. Девојката со очи на сонувач  и душа на уметник. Ме повлече од кајчето на копно и ме одведе кон кафулето. Не знаев во тој момент дали во афект се удавив во реката или пак само сонував. Ама не, сè се чинеше премногу реално. Алиштата ми беа суви, а рацете треперливи. Нозете не ги чувствував од страв и преголемото чувство на меланхолија. Таму на средината во дворот од позлатеното кафуле, на седмата маса од вториот ред седнати беа сите оние кои механички кога јас не можев, ме држеа во живот.

Собрани на едно место, како ренесансна слика беа Фреди, Винсент, Емили, Рилке, Мир – Јам , Вулф, Фитсџералд, Рацин со неговата Рахилка, Петре со неговата Дениција, Патриција со нејзините ликови, како и Кристи со Поаро. Вил стоеше настрана со Јулија додека Ромео ги собираше златните рози што одново растеа и тивко потсвирнуваше со клавирот на Либерачи. “Седи поет, не плаши се, посака желба, посака магија и еве тука си. Добредојде во нашето скромно прибежиште.”  Изговори Вил насмевнато додека Патриција ја потапка столицата до неа, седнав.

“Магија?” изговорив. “Мхм.” Кимна Емили  пивнувајќи од чашата. “Секогаш кога требаме, ние сме тука поет, од вечерва доби и ти ‘златна карта’ да речеме. Сè додека чекориш по Земјата ќе можеш преку реката, било која, тука да доаѓаш. Секогаш кога ќе помислиш дека ја имаш изгубено љубовта во себе и местото под  Сонцето ние ќе бидеме тука да те потсетиме дека Сонцето секој самрак умира за Месечината да живее. А секој поет, писател, уметник кога го губи местото под Сонцето добива место под ѕвездите.” Се насмевна Емили. “ Секогаш кога ќе се почувствуваш изгубено само фрли камче и побарај магија и ние ќе бидеме тука, а кога веќе нема да можеш да продолжиш ти чуваме место на оваа наша маса.
Под ова ѕвездено небо на Вин.”

Не можам друго да издадам што ми кажаа. Но вечерта кога кајчето се врати назад и кога повторно јас се најдов со суви алишта в зори на брегот на реката Вардар со златен прстен на домалиот прст сфатив дека веќе фенер не ми треба. Тоа утро испишав педесет и пет нови страници и повторно се заљубив. Овој пат вистински – во себе и од тој ден каде и да се наоѓам во светот, ако некогаш повторно си го изгубам местото под Сонцето, јас фрлам камче во најблиската река, пијам чаша амброзија со моите веќе заминати, но присутни пријатели и си го пронаоѓам одново местото под ѕвездите. Навечер умирам, а в зори се будам.

Си беше. Си беше еднаш една бајка од Македонија во која поет в самрак, в црна вечер умре, а в зори се разбуди. Си беше една река.
Една река магична што ги отвори сите реки по неа. Река што води посебни луѓе до дувлото на нивните омилени уметници.
Си беше еднаш еден поет, што проба да напише бајка ама напиша полувистина.
Си беше тоа еднаш и си заврши со среќно – меланхоличен крај.

Напишете коментар