Skip to content

Ветувањето – Дијана Станчевска

  • by

Остани, реков

до исечените цвеќиња.

Тие се поклонија

нивните глави се спуштаат.

Остани, му реков на пајакот,

кој избегал.

Остани, лист.

Поцрвенето,

засрамен за мене и за себе.

Остани, му реков на моето тело.

Седеше како куче,

послушен за момент,

наскоро почнува да трепери.

Остани, на земјата

од ливадите на речната долина,

на фосилни ескарпии,

од варовник и песочник.

Погледна назад

со менлив израз, во тишина.

Остани, реков и на мојата љубов.

Секој одговори,

Секогаш.

Напишете коментар