Skip to content

За еден народ – Димитра Десановска

  • by

Човекот е битие кое постојано трага, постојано талка.

Таков си е зашто нешто однатре го копка, го „јаде“.

Станал како Диоген кој човек бараше меѓу луѓе.

Талка со фенерот, и можеш да видиш дека

во свивањето на срцето негово има крик.

Бол и непребол. И гордост.

Знам за еден таков народ,

кој покрај сите бури секој ден одново и одново воскреснува.

И земјата во која живее ја знам – Македонија се вика.

Тие се луѓе на кои тоа име им е врежано во срцата нивни.

Тоа име е штит на страдалните нозе

кои ја газеле земјата плодна а потоа ја бакнувале,

тоа е земја каде мајките нивни ги задоиле,

и земја каде децата својата детска наивност и добрина

ја постилаат на земјата место најсвилен килим.

Тоа е народ каде како колера се шири себедавањето.

Каде знамето е сведок за намачените потни лица на нивните предци,

како столбови, врз кои тие си соѕидаа куќи на незаборавот.

И како никој да не ја виде љубовта со која тие  луѓе го чуваа тој спомен.

Достојно. И чесно.

Го мачеа многумина тој народ, и ете пак е исправен и стои.

Осветен е од моштите на Свети Климент,

и блеска од елејот кој е помазуван на нивните изморени чела.

Охридското езеро колку и да се се бранува

не ќе може да го достигне пулсот на срцата на тој народ.

Црквите како извори непресушни

ги повторуваат молитвите на македонски јазик.

Тие потсетуваат каде е коренот на жртвата,

и лулката на описменувањето,

каде е првиот Универзитет на овие простори.

Тоа е земја, каде се пролеа крвта на многу нејзини синови,

и до ден денес се слуша плачот на мајките нивни

и како ехо се враќа во ушите наши.

Таа е земјата на Мисирков, земјата на Прличев и Миладиновци,

И да, земјата на која како на платно

се извезени сите нејзини победи и порази.

Земја каде од нејзините води се преродуваат душите на тие луѓе,

за да се измијат од нечистотијата на оние кои сакаат да ја парчосаат.

Токму таква е таа земја. Каде ако одиш не ќе можеш да останеш свесен,

зашто за век ќе те заробат

со она што Господ им го дал на дар-добродетелта.

И талка човекот, и остава траги зад себе,

Но тој не талка зошто не знае накаде оди,

Туку затоа што сто пати духовно се раѓа

И го живее заветот кој му го оставиле.

Ех, Македонецу-чудо кое ќе обитава во вечнини.

Димитра Десановска

Напишете коментар