Skip to content

Мајка природа – А. Лефкоска

Таа го носи светот на душата,
ѕвездите на рамења,
на лицето секогаш ѝ стои насмевка и покрај целата таа тежина.

Чевли нема,
босите нозе бршлен ѝ ги обвиткува,
земјата штом има потреба неа ја повикува.

Мајка е на сите живи суштества,
кума на сите искажани пророштва,
вештерка ако е намрштена,
добра вила ако е смирена.

Таа го плаче дождот, а снегот ѝ е наметка,
грмежот е бакнеж помеѓу два облака,
дава секому кој што ќе посака.

Дава и одзема,
секому по заслуга,
некогаш е жена, а некогаш девојка,
секогаш со нов лик – непрепознатлива,
ако ви зачука на вратата со роза,
пуштете ја,
познато е дека поради ароганција претвора принцеви во чудовишта.

Таа го носи светот на душата,
ѕвездите на рамења,
на лицето секогаш ѝ стои насмевка и покрај целата таа тежина.

Бестрашна,
те ја има,
те е невидлива,
кај многу со друго име позната,
кај нас – мајка природа.

Напишете коментар