Skip to content

Штафелајот на животот – Димитра Десановска

  • by

Се наоѓаме пред платното кое е решително поставено на штафелајот.

Штафелајот го поткрепува платното на кое се црта, ние заборавивме.

Побрзо би ги искршиле тие штафелајски ногарки, со сигурност.

Почнавме да пловиме во графики, и упорно додаваме ахроматски тонови.

Колку си одиме спроти глава.

Ликовната перспектива е само од наш агол, а заборавивме дека и други уметници има.

Пловиме во тие графики, а што е со тоа дека нејзиниот основен принцип е балансирање?

Балансирање помеѓу црните и белите тонови.

Сакаме веднаш да цртаме како мудрите уметници- со еден замав – маестрално дело.

А не сме дораснати ни за акварел, каде мора да мешаме вода и боја.

И нема да имаме услови за тоа.

Зошто многу сакаме со таа вода да му напакостиме на другиот уметник така што мешаме со таа вода во туѓите бои и правиме хаос.

И знаете што е најрозочарувачки?

Што потоа како да не знаеме за вртлозите, за бурите кои сме ги предизвикале.

Најомилена техника ни е линорезот.

Затоа што резбаме и не нè интересира што длабиме во туѓите срца.

А тоа како го правиме?

Користиме длета на љубомора.

Длета на несакање.

Користиме постапки за кои подоцна добиваме склероза за себерезбањето.

Забораваме дека таа боја за печатење постои и ќе нè стигне.

Ќе нè потопи.

Ама кога ќе се појави виножитото на тоа платно и ќе се појави и промената.

Ги искршивме ногарките на штафелајот.

Ама тој нè престигна.

Зашто имаше порано едни уметници кои платното

го поставуваа на ногарките на љубовта, разбирањето. На прегратките.

И нивните бои исцртуваат насмевки и денес.

Секоја нивна линија го црта хоризонтот наш.

И ги брише оние првите.

Зашто пејсажите на животот ги цртаме самите.

А тоа на која група ќе станеме член е наша одлука.

И конечно, светлината ја победи темнината.

И да, нè освои…

Димитра Десановска

Напишете коментар