Skip to content

Жива поезија – Јелена Ѓиноска

  • by

Ти сѐ уште живееш во моите приказни.

Некако го наоѓаш скришниот пат до секоја моја поема.

Се искрадуваш и во најмалиот збор.

И се криеш оставајќи трага на бесмртност.

Даваш носталгија и копнеж за уште.

Ги соединуваш празнините на секоја моја воздишка меѓу редови.

Без да знаеш им даваш значение  и лик кој никогаш нема да осознае што значи да си заборавен.

А луѓето не умираат кога ќе настапи смртта.

Умираат кога ќе ги заборавиме.

Како е да знаеш дека твојата бесмртност ќе заглави некаде низ страниците на некоја книга?

И дека сите ќе знаат за тебе.

Ќе го замислуваат и креираат твојот лик.

Некои длабоко ќе те презираат.

А други ќе сакаат да си ти.

Ќе ти зборуваат, а ти нема да ги слушаш.

Врати се, бакни ја, ти идиоту!

Не, не, не, не требаше тоа да го кажеш!

Па и ќе фрлаат со книгата замислувајќи те тебе додека книгата удира во празен простор.

Но ти …

Ти ќе живееш.

И откако нашата приказна ќе умре и ќе испишеш многу други.

Ти ќе живееш и кога ќе дочекаш суден миг.

Ти знаеш дека ќе живееш сѐ додека живеат моите зборови.

Моите дела.

И знаеш дека никогаш нема да умреш.

Какво е чувството?

Да живееш додека сѐ во тебе полека умира.

Додека се раѓаат нови зборови во твоја чест, а ти се бориш за животен здив

Додека искачуваш ридови и висини во мојата книга,

а во реалноста те земаат демоните во твојот кревет и те кријат во вечна темнина.

Какво е чувството да си повеќе жив во нечии реченици отколку што навистина живееш?

Јелена Ѓиноска

Напишете коментар