Skip to content

Лакови – Октавио Пас

Кој пее на бреговите на хартијата?

Поднавенат, со гради над реката

од слики, се гледам себеси бавен и осамен

од себеси самиот како се оддалечувам: букви совршени,

соѕведие од знаци, резови

во плотта на времето, ох ракопису

црто во водата!

Одам низ сплотено

зеленило, одам низ проѕироности,

река што се лизга и не истечува;

се оддалечувам од себеси, застанувам

не запирајќи на брегот и продолжувам,

низ реката, меѓу лакови од сплетени

слики, река замислена.

Продолжувам, таму се чекам, си одам во пресрет на себеси,

река среќна што спојува и разделува

еден сончев миг меѓу две тополи,

во личниот камен се забавува,

се ослободува од самата себе и продолжува,

прудолу низ реката, во пресрет на себеси.

Напишете коментар