Skip to content

Загубените зборови – Александра Стојановиќ

  • by

Забележав страв

во неговите очи,

додека виното црвено

во последните чаши се точи.

Сакајќи да изусти

слог – два,

душата своја ја испушти.

Се заплетка во мрежата

на вечниот мрак,

не допуштајќи

до него да стигне

ниту еден зрак.

„Ги загубив зборовите“ – рече,

додека од моите очи

тагата тече.

„Тука е крајот на мојот пат,

сега се упатувам кон небескиот кат.

Таму сонцето посветло сјае,

а од слога љубов се ткае“

Додека јас патувам,

среќа на вас ќе ви дарувам,

на лицето ваше ќе се вселам

за насмевки да делам.

„Со крилјата бели

цврсто ве чувам“ –

тој ни вели.

Александра Стојановиќ

Напишете коментар