Skip to content

Прст во око – Драган Атанасов

  • by

Прст во око

Мекотел беше нашиот сензибилитет

Крпено платно

На кое го сликавме животот

Музичка дисонанца

Од која увото трнеше

И вкусот на солзите можеше да го сетиш

И калта под ноктите да ја видиш.

Песните ни беа валкани

Како дните наши

Стиховите полни соништа

За некаде далеку а сепак блиску до срцето.

Катран и врел леб јадевме на припек

Години цели

Така тивки

Понекогаш и гласни

Толку тажни

Неповторливо среќни.

Мртвороденче беше уметникот во нас.

А се роди и раснеше

Раснеше и порасна

Кај тие што не беа голи и боси

За да ги нахрани

А ние

Ние се распрснавме некаде низ космосот

Да бидеме инспирација.

Драган Атанасов

Напишете коментар