Skip to content

По полноќни, ептен битни разговори – А. Лефкоска

„Ме интересира, што ли за тебе беше дома пред сево ова?”
„Дома?”, се насмевна и ги поткрена веѓите, а потоа ја запали цигарата што веќе петнаесетина минути ја врткаше низ рацете. „Дома… Чуден концепт. Туѓ концепт.  Дома…” повлече од цигарата и го издиша димот. Низ просторијата се измешаа мириси на тутун и пеперминт.
„Концепт? Како тоа концепт? Сѐ ли е со тебе концепти и приказни и далечни, далечни работи?”
„Не баш,” ја крена главата. Сега упаљачот го врткаше во раката. „Ама,” ме погледна ко да ме предизвикуваше да се побунам. „Само така можам да објаснам, а дома? Дома одеше нешто вака:

Се раѓаш под ѕвезда. Ја гледаш навечер и таа е толку далечна небаре е нечија туѓа, а не твоја. Сепак, продолжуваш да ја гледаш и продолжуваш да ѝ се восхитуваш. Некогаш небото е светло, а таа мрачна и ти тагуваш, а некогаш пак… “, застана и копнежливо се насмевна, па продолжи „Небото е црно, а таа толку светла што не можеш, а да не ѝ се радуваш.
Годините поминуваат, растеш во место. Мало место каде што истурено млеко на раскрсница се смета за новост и секој е напикан во сечиј живот како тоа да му е родено право. Молчиш кога треба, а зборуваш само за да те остават на мир.

Сакаш ѕвезди и соѕвездија, сакаш легенди и приказни, уживаш во сликање и поезија, ти се зборува за значењето на животот, за љубовта, за изворот, за тоа колку е романтичен, исконски латинскиот, ама молчиш. Молчиш и кимаш со главата кога ќе ти кажат кој со кого се венчал, кој со кого се фатил, кој со кого се развел и кој не го живее животот онака како што треба. Зошто? Зошто е мало место, а ти не сакаш никого да разочараш, не сакаш да испаднеш изрод, барем не повеќе одошто си.

Се правиш ко да не си од оваа планета, како да не разбираш ништо и така се однесуваш, а на глас ја искажуваш само суетата што дури и не е твоја туку, само измислена… Како и личноста што ја покажуваш додека седиш на кафе со оние со кои мораш. Зошто? Зошто е мало место и мораш, мораш да имаш муабет со сите, дури и со оние што не заслужиле. Едноставно  таква ти е клетвата, таква ти е навиката, така те пораснала средината и друго, надвор од тоа, не постои.
Време изминува, ручаш и вечераш празни муабети, а за десерт лицмерни будалаштини, ама сѐ уште молчиш. Навиката избледува, гледаш колку е уствари погрешна, ама молчиш. Зошто молчиш?  Зошто е дома, иако не изгледа така, зошто немаш каде другде, зошто ѕвездата иако е далеку, таа свети и знаеш дека кога-тогаш ќе мораш да тргнеш и да ја најдеш.”

Тешка тишина ја обви зачадената просторија.

„Ме разбираш ли сега?”, праша по некое време, гледајќи кон прозорецот. Молчев. Сакав многу работи да кажам, ама молчев, што можев да кажам на сево ова?   „Молчиш?”, ми ги фати очите со сопствените и повторно праша. Кимнав со главата. „Тешко ли ти е што молчиш?”, повторно кимнав со главата. „Е, замисли од раѓање, па досега да молчиш.”
„Не можам,“ Изговорив тивко, ама не беше тоналитетот битен. Битно не молчев… Битно не молчев…

„И не треба,” го фрли пикавецот и се истегна. „Ќе дојде време, во годините пред тебе, кај што ќе ти речат да молчиш, кај што ќе те молат да молчиш, кај што тоа „дома“ ќе ти го претворат во жив пекол во кој што сите освен тебе имаат глас, а твојот е закопан. Нема да можеш. Ќе дојде време, нема да можеш да молчиш, е токму тогаш ќе мора да бираш, дали да занемеш, потклекнеш, пропаднеш и останеш или да побегнеш со гласот кој веројатно е премногу за оние кои никогаш не го подигнале својот.
Се надевам дека ќе имаш доволно сила да го избереш ова второво. Како што гледаш…” погледна околу просторијата, ѕидот исполнет со фоографии, награди, признанија и книги. „Се исплаќа.“ Се насмевна повторно и ги изгасна светлата.

Скокнав од постелата. Беше три часот по полноќ, на телевизија одеше некој документарец, а книгата беше падната на подот. Станав и ја зедов в раце, издадена пред скоро еден век од една жена – движечка контроверзија, ми беше единствена утеха. Погледнав повторно во часовникот, за помалку од десет часа требаше да одлучам, дали ќе останам или заминам, ама сега веќе знаев што ќе направам.

„Фала на советот. ” Ја прегрнав книгата, солзаво се насмеав и повторно легнав – скоро среќна, знаејќи дека ако по одолуката никој не остане со мене, таа секогаш ќе стои зад и пред и до мене.

Прочитајте го и „Зборолом“ од Владимир Лукаш.

Напишете коментар