Skip to content

Искуство

Се родив покрај немирна река

Со помисла дека секој со секого е рамен

Како свод на мирно небо

Но, немир сега имам во душава мека.

Знам дека Сонцето со Месечината се браќа

Само во невреме!

Во обични времиња

се погледуваат со презир

си зборуваат зад грб неразбирливи зборови

и разговараат со ангелите за да ги оцрнат

нивните бели светкави наметки

им ги затнуваат трубите со крпа од темни ѕвезди,

мали џуџести маглини

како јас и ти

кога не знаеме да си кажеме ниту еден збор

магла нѐпрекрива и се допираме

само со погледи.

Mалите Купидони нѐ боцкаат

со мали стрели

а ние имаме презир

во очите.

И чекаме невреме

за да се појави љубов

но не сме браќа,

робови на телата сме

робови сме на

неочекувани свиденија

на божествена хармонија.

Но презирот е тука.

Чекаме само невреме

За да се појави љубов.

Напишете коментар