Skip to content

Соништата се остваруваат, но не онака како може да ги замислиме – Пауло Коелјо

Според една древна легенда, пред многу векови, во прекрасните шумички на Либан израснале три кедрови дрвја. Познато е дека тие растат неверојатно бавно, па имале стотици години да размислуваат за животот и смртта, човекот и природата. Тие биле сведоци на огромен број настани на земјата – како кралевите доаѓале и си оделе, се раѓале и паѓале цели империи, пролевања крв на боиштата. Виделе љубов и омраза, богатство и сиромаштија. Виделе каравани трговци и осамени патници.

Се сеќаваа на тоа колку многу пати луѓето го менувале јазикот и како измислувале букви.

Тие ретко зборуваа, претпочитаа да набљудуваат и размислуваат, но еден ден почнаа да разговараат за својата иднина.

„Во мое време видов многу“, рече првиот кедар. „Моќта има само моќ, затоа би сакал да се претворам во престол на кој ќе седне најмоќниот крал на земјата. „И ми се чини“, воздивна другиот кедар, „дека најважното нешто на светот е добрината, па затоа би сакал да станам алатка што може злото да го претвори во добро“.

„Јас сум сигурен дека главната работа е верата и душата“, шепна третиот кедар. „Затоа, би сакал луѓето да ме гледаат со надеж и вера.“

После многу години, еден ден во шумичката се појавија дрвосечачи. Ги исекле сите три кедри, ги однеле во работилницата и ги обработиле. Секој кедар сонувал за својот сон, но реалноста ретко се совпаѓа со очекувањата.

Првиот кедар станал обична штала за стока, а чиракот од неговите остатоци изградил едноставен расадник. Вториот кедар станал груба селска маса, а трупците од третиот кедар била фрлени во магацинот како сосема непотребни.

Сите три кедри воздивнаа разочарано: „Штета што луѓето не најдоа достојна употреба за нашето прекрасно дрво…“

Годините минувале, а потоа една ноќ еден бездомник заспал во  шталата изградена од првиот кедар. Жената била во блажена состојба и таа ноќ родила машко дете кое го ставиле во јасли на сено. Во тој момент, првиот кедар сфатил дека сонот му се остварил: станал потпора на најголемиот крал на земјата.

Неколку години подоцна, учителот и неговите 12 ученици седеле на маса направена од друг кедар. Пред оброкот, учителот кажал неколку зборови и другиот кедар сфатил дека станал потпора не само за сад со вино и јадење со леб, туку и за соединувањето на Човекот и Бога.

Следниот ден од трупците на третиот кедар бил изграден крст и на него бил прикован полумртов човек. Кедарот се згрозил од својата судбина и почна да ја оплакува дури и судбината на личноста која беше прикована за него, но не поминаа ниту три дена откако лицето на овој човек стана Светлина на мирот, а самиот крст се претвори од инструмент  во најголем симбол.

Така се оствари судбината на трите либански кедри: како што често се случува со соништата, тие се остварија, но не онака како што можеме да замислиме.

Прочитајте ја и Не постои ништо – Зен приказна

Напишете коментар