Skip to content

10 автобиографии кои мора да ги прочитате, препорака на Грег Бакстер

Грег Бакстер е роден во Тексас во 1974 година и живее во Даблин каде работи како новинар и држи курсеви по креативно пишување. Неговите мемоари „Подготовка за смртта“ се непоколебливо искрен приказ на неговото лично самоуништувачко пропаѓање во неговите рани 30-ти години и неговото откупување преку пишувањето.

Како што кажува и самиот тој:„Преку интензивно проучување на автобиографиите – почнувајќи од Уметноста на личниот есеј, антологија уредена од Филип Лопате – научив како да пишувам без амбиции и за себе. Секое големо автобиографско дело е лична подготовка за смртта: авторот ги пронаоѓа неговите слабости, неговите заблуди, неговите наследени вредности, неговите секојдневни ропства и ги убива на очигледен поглед.

1. „Астма“ од Сенека

Сите најдобри автобиографски писатели – оние кои нè учат како да живееме добро и како да умреме добро – се до некој различен степен стоици. Стравот од смртта најчесто се изразува како самосожалување, а самосожалувањето не води до осветлена или жестока автобиографија; тоа води кон терапија. Која е поентата, прашува Сенека, да се плашиш од смртта кога смртта е сè што знаеше пред да бидеш жив?

2. „Исповеди“ од Свети Августин

Желбата на мажот да се негува, да се мери според стандардите на другите луѓе, доведува до расипување на неговото разбирање за убавината, пишува Августин, зборувајќи за сопствените рани дела. Штом се случи оваа расипаност, тој човек повеќе не сака да ја кажува вистината: тој сака да кажува лаги кои угодуваат и стравопочит. Има харизма, но нема карактер.

3. „Есеи“ од Мишел де Монтењ

Ако вонземјаните некогаш ја нападнат Земјата, а ние имаме една можност да докажеме дека човечкиот вид заслужува втора шанса, мора да им го дадеме Монтењ, најскромниот и најблагороден мислител и писател што некогаш живеел. Неговото неспоредливо истражување на човечката состојба започнува со едно бестрашно прашање: Што знам?

 4. „Ecce Homo“ од Фридрих Ниче

Кога вашите книги се погрешно сфатени и отфрлени како очајни и бесмислени разштркани мисли на лудак, можете да се обидете да ги промените своите начини, да станете поприфатливи и да им угодите на поголемиот број луѓе. Или можете да се втурнете подлабоко во лудост, да пишувате за иднината и да се наречете судбина. Кој освен лудак си дозволува да каже: „Јас не сум маж, јас сум динамит“?

 5. „Смрт“ од Лу Ксун

Што да правиме со нашите непријатели? Како можеме да умреме без последно збогум? Размислувајќи, на смртната постела, што да прави со сите луѓе кои го мразат и кои тој ги мрази, најпознатиот автор во светот – Лу Ксун – ни вели: „Нека продолжат да ме мразат. Нема да простам на ниеден од нив“.

 6. „Улица полна духови: Лондонска авантура“ од Вирџинија Вулф

Вирџинија Вулф е писателка со ненадмината убавина и елоквентност. Сепак, под надворешноста на нејзиниот текст се крие една силна борба против разбирањето на знаењето и моќта создадени од луѓе кои сакаат да го искористат и заповедаат светот. За правилно да го набљудуваме светот, мора да се откажеме од нашата желба за сопственост, од желбата да ја бараме корисноста во нештата, ни вели таа. „Street Haunting“ не е едно од нејзините најпознати дела, но е меѓу најдобрите.

7. „Раковиот Повратник“ од Хенри Милер

Раковиот Повратник не е толку книга колку сеопфатен напад против литературата. Човек не го чита толку многу колку гледа како експлодира. Писателите на кои најмногу им се восхитувам не се оние кои сакаат да објавуваат и да ги задоволат, туку кои се нафатиле да извршат чин на ерес кон убавиот вкус. Милер гледа како литературата умира и ѝ гази по глава за да ја заврши работата.

8. „Пукање во слон“ од Џорџ Орвел

 Орвел,кој работи како полицаец во Бурма, открива дека „кога белиот човек станува тиранин, тој ја уништува неговата сопствена слобода“ – кога е принуден да пука во слон без никаква друга причина освен да не изгледа како будала. Тој е неискусен, неквалификуван и ја снима бавната смрт на слонот со ужасна прецизност.

 9. „Некои слепи улички: писмо“ од Е.М. Сиоран

Во овој неверојатен и непопустлив епистоларен есеј, романскиот филозоф Е.М. Сиоран го поттикнува еден млад, аспирантен автор да се откаже од својата амбиција да пишува за да може да ги заштити своите болести и гревови со исцелителната моќ на зборот. Да се пишува значи да се уништи благодатта што ни ја дава бедата, болеста и неуспехот. А да се стане книжевен човек значи да се приклучи на добата на епигонот – копирачот.

10. „Еднакви во Париз“ од Џејмс Болдвин

Џејмс Болдвин млад сиромашен Американец кој живее во Париз, го поминува своето време седејќи во кафулињата, не можејќи да пишува. Тој потоа поминува осум дена во француски затвор поради помал прекршок. Цел живот ги користел очекувањата на луѓето од него како црнец за да ја реши секоја криза. Тој никогаш немал идентитет – го користел само идентитот кој општеството го создал за него. Но, овој идентитет е бескорисен во Франција. Мора да престане да се прашува што е и да почне да се прашува кој е тој.

Прочитајте и Предлог книга – драмата Сирано де Бержерак од Едмон Ростан

Напишете коментар