Си тече реката –
никому не му е жал
дека општината ги исече маслинките
над вода молкум наведени.
Јас помнам зора:
беше тиок час
кога човек чудно нешто чека –
оздрави ме, зоро рујна! –
и пак
со задуман болскот секнаа ѕвездите горе,
далечно сѐ ми стана.
Само маслинките тогаш
сами над смирна река
шумеа утеха мека.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.