Skip to content

Првата песна напишана за Јованка Орлеанка плени со својот феминизам

Како прва песна напишана – на кој било јазик – за Јована Орлеанка, единствената позната песна што била напишана додека Јованка била сè уште жива и последна од перото на угледна поетеса Кристина Пизанска, La Ditié de Jeanne d’Arc (Песна за Јованка Орлеанка) има навистина посебна причина зошто треба да стане позната. Големата вредност на песната La Ditié de Jeanne d’Arc (Песна за Јованка Орлеанка) како историски документ е повеќе од очигледна. Таа била завршена на 31 јули 1429 година, кога француската армијa го зазела Шато-Тиери, односно на 29 јули. Со брилијантната победа во Орлеан и крунисувањето во Ремс, се очекувало Јованка Орлеанка и Шарл VII да влезат во Париз во секој момент, да ги поразат англо-бургундските сили и на тој начин да стават крај на долгите години на странска окупација и граѓански судири.

Оптимизам за големиот триумф

Она што ѝ дава единствена „документарна“ вредност на песната на Кристин е фактот што таа сликовито го доловува не само напливот на оптимизам и триумф што го зафати целиот француско општество во тоа време, туку и чувството на чудење и благодарност што го има сите лојални Французи кои мора да почувствувале чудесна интервенција на божествената Промисла во личноста на Јованка Орлеанка.

Le Ditié de Jehanne d’Arc е последното преживеано дело на Кристин и познати се две целосни ракописни верзии на песната од петнаесеттиот век и една нецелосна верзија која би можела да биде од крајот на XV век, но поверојатно е дека е од шеснаесеттиот век.

Кристин  Пизанска – средновековна феминистка Кристин де Пизан (1364-1431) била Италијанка која живеела во доцниот средновековен период, која можеби била првата жена во историјата што заработувала за живот со пишување. Позната е по голем број литературни дела, но најпозната е по нејзините книжевни одбрани на жените. По катастрофалната битка кај Агинкур во 1415 година, таа се повлекла да живее во манастир. Нејзиното последно дело, Le Ditié de Jehanne d’Arc (напишано во 1429 година), е лирски, радосен излив на чувства инспириран од првите победи на Јованка Орлеанка и тоа е единственото такво дело на француски јазик напишано за време на животот на Јованка Орлеанка.

Кратка содржина

За време на прологот, Кристин изјавува дека сонцето почнало да сјае во 1429 година. По години во опатијата каде што се чувствувала како да живее затворена во кафез, надежта почнала да ја сјае својата светлина за неа и за сите, и дека сите луѓе можеа да му се заблагодарат на Бога за оваа ново златно доба на среќа што сега беше пред нив. Таа раскажува за прогонетиот крал на Франција и за неволјите што сите луѓе ги претрпеле поради тоа. Потоа таа изјавува дека е време да се прослави и да се пречека назад кралот. Во строфа 10, Кристин почнува да објаснува како се случила оваа промена и дошла среќата во нивните животи. Во строфа 11, Кристин вели дека една нежна девица дошла да им помогне, дар од Бога.

Приказната започнува во строфа 13 затоа што овде таа почнува да ја претставува „Слугинката“ која по Божја милост конечно прогласила победи над нивните непријатели. Кристин зборува за пророштво. Таа потоа објаснува како Јованка Орлеанка покажала дека помогнала да се наградат сите луѓе со благородни дарови од Бога и Светиот Дух и таа се прашува како можат некогаш да ѝ вратат за нејзината благодат.

Кристина Пизанска ги претставува моќните жени

Кристина им посветува строфи на моќните жени од апокрифните библиски книги и легенди од минатото, а потоа вели дека Јованка ги надминала дури и нив. Кристина овие воени победи ги гледа како слава на женскиот пол и нешто што десет илјади мажи не можеле да го направат! Следните строфи се посветени на чествувањето на Јованка како воин и нејзините битки, наведувајќи дека целиот христијански свет стои зад неа. Кристина вели дека таа била дар од Бога за нив на земјата, бидејќи покажала храброст каква што ниеден маж нема. Песната почнува да доаѓа до крај кога Кристина кажува дека народот треба да го слави Шарл, нивниот вистински крал, бидејќи тој е оној за кој Јованка се борела.

Последните строфи се молитва сите луѓе да се обратат кон Бога и да живеат во мир. Во последните редови, Кристина вели „Но, јас разбирам дека некои луѓе можеби не се задоволни со нејзината содржина“, што доведува до шпекулации дека можеби Кристина не можела слободно да го напише сето она што сакала да им го пренесе на своите читатели во песната. Таа вели: „зашто, ако главата е спуштена, а очите се тешки, не може да се погледне на светлината“. Потоа конечно вели: „Овде завршува најубавата песна напишана од Кристина“.

Голема е оваа песна, која ја опејува една од најголемите хероини во историјата и напишана токму од едно жеснко перо кое се смето за првото феминистичко.

Напишете коментар