Џозефина не беше ни девојче,
а не беше ни жена, туку нешто помеѓу.
Милуваше да се нарече девојка
која се пронаоѓа себе си
и сака да си го најде местото под небото.
Веруваше во себе,
една од најважните работи аа
која ѝ беше потребна-вербата во себе
и своите квалитети
кои требаше да ѝ ја одржуваат самодовербата
на задоволително ниво.
Нејзината насмевка беше милување на душата,
скокоткање на емоциите и
пловење во длабочините на заспаната среќа.
Не сака да ја пропушти
единствената шанса која секој ја добива
само еднаш!
Сакаше таа да биде сликарот кој самиот
си го моделира и обојува скапоцениот живот,
сакаше да има целосна контрола над своите емоции,
но знаеше и да ги пушти конците од нејзините раце и да рече:на
„што биде нека биде“, додека силно веруваше
дека она што требало да биде, ќе биде во секој случај
порано или подоцна.
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.