Додека свиреше нејзината омилена песна
Џозефина ги склопи очите и уживаше
во ритамот на нотите кои ја исполнуваа собата
во која свеќата со мирис на ванила полека догоруваше.
Додека сонот никако не ѝ доаѓаше
Џозефина размислуваше за многу работи
во ноќта тивка и мирна која даваше спокој
не можеше да му се препушти на спиењето.
Требаше да го прави она што мораше
а правеше нешто сосема друго,
како да не постоеја правила и обврски за неа
како ништо друго да не беше важно
освен ноќта да ѝ биде единствен сведок
на гласните мисли и тивката музика.
Требаше да биде среќна,
тоа можеби ѝ беше и најважно,
но знаеше дека мора да помине бурата
за да огрее сонцето.
Животот ѝ беше еден огромен рингишпил
на мометни беше издигнат горе,
за во следен миг да се спушти долу
и така постојано,
се бркаше со среќата и тагата,
кога едната беше будна, другата спиеше
исто како дождот и сонцето,
како денот и ноќта
како плимата и осеката.
Нејзе ѝ требаше некој
кој ќе може да балансира на рингишпилот,
кој ќе ѝ подаде рака,
кој нема да се откаже од неа
дури и кога тоа ќе го заслужи.
Нејзе ѝ требаше некој
кој ќе биде покрај неа
и во добро и во лошо,
кој ќе ја чува од зло
кој ќе ѝ биде најголема поддршка.
Нејзе ѝ требаше некој
кој ќе чекори покрај неа со гордост,
кој нема да ѝ се лути зошто не кренала слушалка
кој нема да му смета ни кога косата ѝ е бушава,
кој нема никогаш да ја повреди
кој ќе ѝ биде сојузник во фантазирањето
и мечтаењето.
Некој со кој ќе биде потполно своја,
а сепак толку негова.
Некој покрај кој ќе биде насмеана,
кој никогаш нема да си дозволи да ја растажи,
а ќе ја расплаче од среќа.
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.