Чекорејќи по патот во таа ладна ноемвриска вечер се обидував да ја пронајдам галериајта што требаше да ја посетам. Местото го посетував првпат, сè ми беше непознато и едвај чекав да го проучам и разгледам целиот град. Сите случајни минувачи кои ги прашав како да стигнам до галеријата не можеа точно да ми ги објаснат насоките освен еден стар приштиниец.
Помислувам само колку снегулки ќе бидат потребни за улиците целосно да обелат и дали воопшто снегот има намера да паѓа вечерва? Снегулките како балерини облечени во бело танцуваа во воздухот нежно допирајќи ни ги лицата небаре нè милува нежно сонце наместо ладниот и остар воздух. Имаше уште нешто друго во воздухот таа вечер, освен нечистотија и тешкиот чад. Нешто што можеби белите балерини се обидуваа да го наговестат или пренесат. Ќе откријам за што точно се работи, сепак ја имам цела вечер пред мене.
Смогот и штетните канцерогени честички се злото со кое се соочува мојот град, мојата земја и сите кои се принудени да го дишат загадениот воздух, си велам во себе. Реални проблеми за кои се посветува премалку внимание, баш нереално! И плус тоа, уште колку луѓе треба да си ги уништат белите дробови додека се реши реалниот проблем што изгледа нереално дека уште не може да се реши?
Текот на мислите што ми одлутуваат многупати ми го прекина гласот на стариот приштинец кој велеше дека се наоѓаме многу блиску до галеријата.
Човекот изгледаше како да е преморен од животот, брчките на лицето го издаваа дека годините полека, но сигурно го газат, но беше жилав и добро се држеше.
– Убави се градбите во вашиот град, му велам на човекот што беше веќе влезен во шестата деценија и доброволно се пријави да ми биде водич кога забележа дека бабата со шарената шамија на глава не можеше да разбере што ја прашувам.
– Војната им даде нов лик, ако не внесе многу промени во инфраструктурата несомнено внесе нов дух и желба за поинаков живот кај сите жители, беше убедлив стариот човек.
Уште само неколку метри и ќе се најдам пред галеријата за која се кладам дека е богата со историја и илјадници приказни во неа. Галеријата мора да има душа, покрај сè друго внатре, си прошепотив.
– Радувајте се на вашата историја господине, ви благодарам за тоа што бевте светлиот патоказ во оваа темна и студена ноќ, му се заблагодарив и се ракувавме како стари пријатели пред тој да си тргне по својот пат.
Кога конечно се најдов пред нејзината градба сфатив дека мојата претпоставка беше точна уште пред да влезам внатре.
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.