Се возиме во автобус од Истанбул до Скопје и пред мене седнува една млада мајка муабетчика. Турчинка. Си зборуваме на турски, се запознаваме, ѝ го галам едногодишното дете, па го лулам… а, бе, фрчат насмевки насекаде. По некое време, детево почнува да плаче. Плаче веќе некое време. Сите во автобусот, и стари и млади, и мажи и жени, се трудиме да го насмееме, што се вели кловнови станавме, но залудно. Саклет ли го фати, што ли го фати, не знаеме. Но жал ни е. Зад нас се слуша гласот на бабата која одвреме-навреме на македонски го караше дедото до неа.
Бабата: Дете, дај кажи ѝ на женава да проба да го дои, можеби е гладно. Глава ме заболе од неговото плачење, цел час веќе плаче.
Мајката (кон мене): Што рече бабата?
Јас: Рече да пробаш да го доиш, можеби е гладно.
Мајката (кон бабата): Го доев, не е гладно. Пробав пак, но не сака.
(Јас го преведувам истото што го кажа мајката.)
Бабата: Е, па, нека проба пак. Или нека проба нешто друго. Требало да мисли дека детето ќе ѝ плаче. Што не отишла со кола или авион?
Мајката: Што рече бабата, како да е вознемирена нешто…
Јас: Се грижи за детето, тешко ѝ е што плаче. Знаеш како се старите, се вознемируваат кога ќе видат како плачат бебиња, не можат да им издржат срцата да им го слушаат плачот.
Мајката се врти кон бабата и ѝ се насмевнува. Бабата збунета. А јас, преведувам ли, преведувам.
Бабата: Зошто ми се смее, што ти кажа?
Јас: Кажа дека Ве разбира и дека Ви се извинува. Да имала пари, ќе одела со авион. Но самохрана мајка е, а во Скопје оди на погреб (А, јас, лажам-сушам).
Бабата: О, Боже… не знаев. Кажи ѝ дека не го мислев тоа, само малку сум нервозна, синче.
Бабата станува и доаѓа до неа. Ја фаќа мајката за рамо и го гали детето. Сака да го земе во скут. Го зема и му пее некоја песничка. Детето ја гледа чудно, но престанува да плаче. Како во приказна. Но вистинска.Што сакам да ви кажам со ова? Сакам да ви кажам дека преводот и толкувањето не се лесна работа.
Автор: Денис Бојаров
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.