Психоделичен ум - Јасмина Осифесо

Ми треба издувен вентил, ми треба да пишувам, да зборувам, да плачам, да шетам, да летам! Сакам да летам бе! Имам потреба цела тежина, цела среќа, цела убост и болка да излезат од мене.
Немам време. А за пишување треба време, за да поминеш квалитетно време сам со себе треба време. Немам време. Дваесет и четири часа и малку се. Па и триесет би биле малку. Немам време. Имам време да работам, да спијам, да јадам, да се смеам.
А немам време да бидам сама со себе. Зошто? Како е можно да не можеш да си го дозволиш тој луксуз? И она малку слободно време го поминувам во „досадување“. Ги сакам тие мигови кога глумам дека немам обврски, дека времето застанало и јас не морам баш ништо да правам. Не морам да ја вратам книгата во библиотека, иако ја доцнам три дена, не морам да си закажам на заболекар, а не морам ни да си ги средам ноктите. Дозволено ми е да лежам до премаленост, додека коските не ми речат – те молиме стани, оди барем до тоалет, ова е веќе нездраво. Да блеам во телевизорот божем гледам некоја крими серија на која ù го знам крајот веќе по втората сцена. Или да си играм на мобилниот некоја игричка за мали деца, додека не се испразни батеријата или додека не ме здоболат очите од екранот кој е или премногу светол или премногу темен, никогаш по мерка.
Дури и кога би имала десет часа повеќе, секој ден, би ги потрошила ли разумно? Би успеала ли да си ги средам мислите? Би научила ли да ги организирам, контролирам, замолчам? Барем за миг.
Да седам во меѓупростор, јас и моето тело, додека мислите си трчкаат наоколу по зелени ливади, по снежни планини… видиш светот, туку душата. Потоа тунелот станува убава, осветлена патека крај која ги гледаш сите можни убавини и се осеќаш кротко, весело, насмеано.
И така сликите се редат една по друга – тунел, патека, провалија, тунел, патека, провалија, тунел, патека… Чувствуваш како рингишпилот излегува од својата оска, и полека чркипењето станува нечујно, далечно.
Не знаеш дали да се радуваш зашто престанало или да се плашиш зашто тоа значи крај, пропаст, пад. Долг, длабок, болен пад во мракот. Единствено што ти преостанува е… што? Да ја чукнеш главата од ѕид? Моменталната болка и испакнатиот доказ за твоето лудило нема да помогне. Да ја стегаш главата меѓу дланките, додека мислите не замолчат? Не може. Мислите се таму длабоко, внатре. Ти треба хируршка прецизност за да можеш да ја протнеш дланката, да ги дофатиш мислите и… да ги замолчиш, засекогаш.
Но, јас не сум хирург. Одев и на јога, мислев дека научив да се празнам себеси – издиши немир, вдиши мир. Мислев научив да дишам правилно, иако не знам какво е тоа правилно.
Сфатив дека многу од работите веќе сум ги знаела, но не знаев да ги именувам, да ги дефинирам – мудра, пранајама, половина лотос, поздрав на сонцето (мислам дека никогаш нема да ги запомнам индиските називи, ако се индиски) и сл.
Кога престанав да одам, зашто морав, а не зашто сакав (нели немам време за себе) сфатив дека само сум научила да ги потиснувам чувствата.
Изгледа не сум слушала доволно внимателно.
А кога нешто е потиснато ќе си најде време и место да излезе на површина.
Колку подолго стои таму некаде, толку посилно ќе пукне, како вулкан, прави кратер, па оди затвори го. Чад, вжештена лава, ерупција, експлозија… Почна во нозете, па стомакот, па срцето и одеше накај главата.
Јас уште кога стигнав до делот стомак сфатив дека треба да се преземат мерки. Но, кој да ти верува.
Здрава, права, разубавена, заљубена, секогаш насмеана, секогаш спремна за работа и решавање на туѓите проблеми, и да – „со крвна слика како на бебе“.
Ништо не ти е. Ништо, само што со месеци не можев да прочитам ни статија во весник не пак некој роман, онака за одмор.
Не можам да запомнам една обична, глупава информација, заборавам како склеротична старица. Затоа пак моите крв и мокрача се беспрекорни, ПАП тестот исто, очите во граници на нормалата, а да и хормоните ми се на место. Дал да плачам ил да пеам? А да, плачењето отсекогаш ми било ,издувен вентил’. Ќе си седнев, ќе си се изнаплачев и потоа сè беше полесно. Освен главоболката и подочниците немаше доказ дека до вчера сум била како темпирана бомба. Сега не можам ни да плачам. Тежината стои тука во градите, па во грлото, се трудиш да ја голтнеш – не бива, да ја плукнеш – не, да ја исплачеш – не доаѓа предвид. Се прашуваш дали почна да ја губиш човечноста или едноставно си ги исплакала сите солзи, па и за три животи?
Не знам дали е среќа или несреќа ама мислам дека е добро кога прашуваш повеќе доктори, од различна струка, и сите се согласуваат за едно исто. Лошото е што се согласуваат дека проблемот нема да го најдеме на ниедна снимка, зашто не се гледа.
Во главата е, ама како да не е. Не би се појавила ни прашинка на снимката, а истовремено е темпирана бомба. Е сега, прашањето е како да го контролираш мозокот? Значи треба да го научиш мозокот да ти го контролира мозокот, односно мозокот да се контролира сам себе. Знам, звучи контрадикторно, збунувачки, и е. И тогаш седнуваш и си разговараш сам со себе, со надеж дека ќе ги надвикаш мислите во главата.
Како да се трудиш да смислуваш воена стратегија со командантот додека војниците се колат околу вас. И си се договораш некако дека ќе застанеш, ќе земеш здив, ќе направиш план и ќе продолжиш.
Овој пат поорганизирано. Ни робот не може да прави пет работи одеднаш, не пак еден човек да решава пет животни прашања истовремено. И, почнуваш. Ја завршуваш едната ,задача’ и си пресреќен. Нема како тебе, сите околу тебе се гордеат со тебе.
Но, тебе повеќе ти значи што си докажа дека можеш. Си даваш одмор на душата, за да се спремиш за вториот подвиг. И тогаш рингишпилот зачкрипува, силно, болно, мислиш ќе се распадне. И ти сфаќаш дека влегуваш во нов вртлог, во ново невреме и сфаќаш дека ,одморот’ ќе трае малку подолго. Додека не престане невремето, додека не се одблокираат патиштата, додека… И тогаш повторно леташ, надолу, во слободен пад. Другите не можат да направат ништо за да ти помогнат, освен да те гледаат, да се молат за тебе. Треба сама, а ти не можеш ни прагот да го пречекориш без да се запрашаш – дали денес ќе ми е подобро или повторно ќе имам тахикардии, глад без апетит, болка без солзи? И тука веќе и си лута сама на себе. По толку добиени битки, по толку непроспани ноќи, по толку болни случки да заборавам на цела убавина што ми ја дава животот? Не може. Па јас допрва треба да раѓам бе, за тоа треба нерви, треба енергија. Не сакам да ја трошам на небитни глупави мисли кои се трудат да ме турнат назад в кревет секој пат кога сакам да излезам со велосипедот и да одам никаде, со никого, за ништо. Само да лутам по улиците до премаленост, додека не осетам дека сум ги наполнала батериите за наредните три дена и не се вратам дома – преморена и среќна. Време е. Како што овој текст стои овде така и моите планови ќе стојат на хартија, од денес, од сега. И ќе ги остварам, еден по еден, некогаш. Не сега, не веднаш, не сите одеднаш. Сега ќе бидам новороденче, денес ќе лазам, утре ќе стојам, другиден ќе успеам да одам држејќи се за креветот. А по неколку дена ќе трчам слободно низ собата, врескајќи од среќа дека стигнав толку далеку, само затоа што бев наивна да мислам дека можам да проодам. Не плашејќи се од фактот дека првиот пат паднав на газето, вториот на главата и тоа страшно болеше, ама пак чувството кога протрчав низ собата, способна да проверам што се крие зад секој агол и насмеаните лица на моите најмили, тоа е неописливо, бескрајно. И повторно ќе биде. И натаму ќе сум тоа мало девојче. И ќе учам да одам, повторно и повторно и повторно, додека не дојде ред јас да седам во аголот, гледајќи ги внучињата како се учат да одат. Дури ни тогаш нема да се откажам. Сигурно и тогаш ќе смислам некој план и ќе го остварам. Затоа сум тука. Бог имал цел кога ме створил и која сум јас да Му пркосам и да не ја остварам? Им кажав на сите – ќе бидете горди на мене еден ден, но прво треба јас да си бидам горда на себе. Почнувајќи од денес, од сега, од веднаш.