Десанка Максимовиќ 16 мај 1898 – 11 февруари 1993) била српска поетеса, професор по книжевност и член на Српската академија на науките и уметностите. Исто така е поет, раскажувач, романсиер, писател за деца, а повремено се занимава и со препејување на поезија од руски, словенечки, бугарски и француски јазик.
Таа има објавено околу педесет збирки поезија, низа песни и прозни дела за деца и младинци, раскази, романописецска и патеписна проза.
Денес, таа се смета за најголемата поетеса во српската поезија.
Максимовиќ започнала да пишува поезија уште за време на своите гимназиски денови, но своите први песни започнала да ги објавува дури по Првата светска војна. Својата прва песна ја објавила во 1920 година, во списанието Мисао („Мисао“).
За денес ги одбравме нејзините стихови насловени:
Среќа
Не ја мерам повеќе среќата во часови,
ниту по сончевиот врел од
ден ми е кога неговите очи се враќаат
и ноќ кога повторно од мене си одат.
Не ја мерам среќата со смеење, ни со тоа
дали копнежот мој е посилен од неговиот;
среќа е кога болно молчам со неговата
и кога срцата ни чукаат со плачлив ритам.
Не ми е жал што водата на животот
ќе ја однесе и капката од моето живеење;
сега некоја младост и сè некој си заминува;
тој стоеше покрај мене полн со вохсит.
Превод од српски: Наталија Наумовска
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.