Споделуваме неколку песни на Ко Ун во чест на неговиот роденден денес. Поетскиот опус на Ко Ун е огромен, тој напишал повеќе од било кој корејски поет.
Во неговите песни се манифестира широк диверзитет: епиграми во неколку реда, долги дигресивни стихови, епични, пасторални, па дури и некои жанрови кои самиот тој ги создал, а можат да се наречат поп-историски песни, како што се оние кои ги среќаваме во 20-те досега објавени книги под насловот „Десет илјади животи“.
Уживајте во неговите песни во препев на Горјан Костовски.
Нова Година
Ова е најосаменото место во земјава на Нова Година.
Целата долга зима ја минав овде,
лишен од сѐ.
Има цела недела како бродовите прекинаа да пловат.
островот Чуџа се смалува сѐ повеќе,
дури тажните очи веќе не го гледаат.
Не превртувај ја чашата од која пиеш.
Кога ќе ги заминеш триесеттите,
можеш да се спријателиш со празната чаша.
Кажи ми, ветру: што да посакам за Нова Година на овој забатален остров?
После досадното, многу досадното читање
под светлото на газиената ламбичка,
бладам една пијана реченица
но само со самогласки не се слуша
дури до гробницата на вдовецот надвор.
Па, ветру: нека не живее никој овде, освен оние што овде ќе умрат.
Издржливоста е најдолгото патување.
Дури и бродовите да ги навјаса луњата,
Ќе испловам, иако немам капут.
Кажи ми уште еднаш, ветру: за што повеќе да се надевам на Нова Година?
Од утробата на пансионот, кашлици бегаат
едни по други, само тоа можам да го слушнам.
Еден ден ќе се вратат, престорени во локалниот дијалект.
Ах, новогодишни честитки, живи закопани од дивите вртлози на островот Чеџу.
Бебе
Пред да се родиш
пред татко ти
пред мајка ти
твоето мрморење
постоеше.
Маргини на медитација
Пред некој ден еден од мртвите стана од гробот.
Со истата насмевка, секојдневните алишта обновени од пепелта,
си раскажува сѐ за него. Насекаде околу него сјае водеста светлост.
Зборува колку што може, потоа заминува како писмо.
Крај мене помладиот брат, прочистен во тело и срце, го испраќа.
Секое попладне ни поминува вака, во поздравување и испраќање.
Понекогаш ги слушам мртвите на античка Кореја како разговараат.
Често пропуштаат по нешто, си мислам.
Како можат да откријат сѐ во едно кратко воскреснување?
Нивната приказна, пред да умрат и потоа, е неискажлива со неколку зборови.
Откако ќе ги испрати, брат ми занемува како празна чинија.
Облечен лежерно, секогаш ги пречекува гостите од отаде,
со чисти стаклени бариери на табуа поредени долж ходникот
Одговара просто со тивок глас на она што го кажуваат,
срцето му е отворено, спремно да прими сѐ, само.
Секое попладне ги пречекуваме и испраќаме гостите од задгробниот живот.
Светлината зад прозорецот е сончев часовник со кој го мериме времето.
Секој збор што брат ми го слуша од мртвите
е првин исушен на сонце, потоа зачуван.
Навистина, овој свет е другиот свет, огромен и простран;
светов е гробница.
Изутрина, да не ги испраќаме оние што ќе дојдат, ајде нека живеат со нас.
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.