Среќата нема песни, среќата нема мисли, среќата нема ништо. Скршете ја вашата среќа на парчиња, бидејќи среќата е зло. Среќата доаѓа лесно со луатењето на утринските шуми, среќата се лизга во светли облачни слики над длабоко-сините длабочини. Среќата е полето заспано во сјајот на пладне или бесконечното пространство на морето со вертикални зраци. Среќата е немоќна, таа спие и дише и не знае за ништо.
Дали знае болка? Таа е силна и одлична со тајно стиснати тупаници. Дали знае болка? Таа се насмевнува надежно со отечени очи од плачење. Болката ни дава сè што ни треба таа ни ги дава клучевите на царството на смртта, таа нè турка низ портата, додека ние сè уште се двоумиме. Болката го крштева детето и се буди со мајката и ги фалсификува сите златни бурми. Болката владее над сите, таа ја измазнува веѓата на мислителот, го прицврстува ѓерданот околу вратот на посакуваната жена. Таа стои на вратата кога мажот ја напушта својата вистинска љубов.
Што повеќе болките ѝ даваат мила? Не знам повеќе. Дава бисери и цвеќиња, дава песни и соништа, таа ни дава илјада бакнежи кои се празни. Таа ни го дава единствениот бакнеж што е вистински. Таа ни ги дава нашите чудни души и љубопитни допаѓања, таа ни ги дава највисоките придобивки во животот: љубов, самотија и лицето на смртта.
Дијана Станчевска
