Сите божиќни утра наликуваат едно на друго.
Се будиш и низ замрзнатото стакло на прозорецот
гледаш нешто магично надвор.
Среќен си.
Има некаква магија во среќните божиќни утра
што те тера да веруваш дека нешто добро ти претстои.
Сите божиќни утра наликуваат едно на друго.
Сите, освен едно.
Ја отвораш вратата од собата и бараш нечии очи,
очи кои знаеш дека веќе нема да ги сретнеш,
ама сигурен си дека барем тие тебе те гледаат.
Те гледаат од некаде, далеку,
од некое поубаво место,
ако такво место воопшто постои.
Сите божиќни утра наликуваат едно на друго.
Сите, освен едно.
На трпезата сакаш да го видиш неговиот познат лик,
да му го слушнеш гласот сакаш.
Чекаш, се надеваш, иако знаеш дека нема,
дека веќе никогаш нема гласот негов
во ушите да ти одѕвони,
ниту ќе ти довикне,
ниту името ќе ти го изговори,
ниту ти ќе можеш нему нешто да му речеш.
Сите божиќни утра наликуваат едно на друго.
Сите, освен едно.
Кога секаде околу се чувствува мирисот на храната,
па посакуваш и тој да може да ја види трпезата,
да почувствува, да помириса,
а знаеш дека нема.
Па тебе залаците како грутка в грло ти застануваат.
Знаеш дека нема со ништо да ја поттурниш.
Грутката тука е.
Тука засекогаш ќе ти биде.
Не, нема да ти помине како што сите ти велат,
само ти ќе се научиш да живееш со неа.
Сите божиќни утра наликуваат едно на друго.
Сите, освен едно…
Вљубена во кафе, мачки и пишан збор. Бескрајно романтична.