Јас пеев песна, мала песна,
Песна која ми беше слатка на душата,
И ја поставив да плови во морето
Во потрага по среќен погодок.
И реков на мојата песна: „Продолжи, продолжи
И се смести на нежно место
На човечка душа каде огнот не е омразата
А себичност не е.
Мојата песна продолжи,во мал простор
И ми се сокри:
И падна пред моите нозе во жал
Чуствувајки суровост.
Загледав момент видов
Само како се случило,
Суров критичар ја фати мојата песна
И ја испита душата за тоа.
О, сиромашен навистина е човечкиот ум
Таа може да напредува во лушпа во форма на зборови,
Но и во силна мисла.
Дијана Станчевска
