Ги закачив сите желби да висат на месечината, толку далеку и високо
Што секоја ноќ кога ќе се ѕверам нагоре да ми се гледаат далечни и недостижни бледи и
смешни.
Да ги носи ветрот насекаде по космосот
Да ги сее како бел прав од сронети изгорени ѕвезди, како небитна јалова материја.
Но секое утро сонцето ми ѓи фрлаше на перницата, на стомакот и на градите
И со секое будење ми тежеа толку многу
Што некогаш не можев дури ни да дишам.
Тежок товар од желби ги носам околу вратот по цел ден, навечер ги фрлам и утрето ги наоѓам
повторно и повторно.
Секој ден се потешки за носење. Некогаш притискаат ме гушат, некогаш ми стараат страшна
главоболка.
Ми го криват рбетот се надолу и надолу.
Толку страшно што повеќе не беше издржливо
И решив една вечер пред спиење, со договор со месечината решивме да ја отвориме врзопот.
Одврзувајќи со слепиот јазол почна да мириса на срамежлива надеж.
Прво се разлетаа пеперутки, шарени огробни, прекрасни.
Имаше и по некоја гасеница, црви од сомнежи, две три отровни скорпии со скршени клешти
А најдолу скаменети сеќавања, огробни грутки од потисната тага, кристални камења од
неисплчени солзи и јагленосани воздишки
А под нив згмечени желби.. Стуткани безживотни
Долго си мислев што ќе правам со овој товар.
Ја прашав месечината, сонцето и ветрот
Сите имаа исти одговор.
“Ослободи се, фрли го теретот. Тоа не е твој товар. Толку долго го носиш што си го присфолиа,
од секого по нешто си собрала и чиниш да е твое, Но се тоа е туѓо. Фрли го во најблиската река,
грутките ќе се сронат, камењата ќе потонат во водата.
Задржи ги само желбите тие се твои.
Засади ги во ласкави саксии со родовита почва, полева ги со љубов и надеж.
Ќе пркнат ќе видиш. И чекај ја првата пролет кога ќе расцутат,
Да ти го разубават светот
Сињора Индовино
