Два часот по полноќ. Петок. Часовникот на ноќта ги отчукува првите секунди на каење. Внатре, тивко му се извинувам на ликот на непознатиот маж кој веќе е во длабок сон. „Извини, не си ти виновен, туку тој.“ Колку што можам потивко, излегувам од неговиот стан. При одењето чекам сенките на улицата да ме опијат од тишината на ноќта. Не можам повеќе да го сторам тоа.
Следејќи ја музиката, влегувам во кафуле, полно со непознати лица, непознати приказни кои личат на моите и повеќе отколку што изгледаат на прв поглед. Седнувам на шанкот и нарачувам едно узо. Едно, две, три … Престанувам да бројам, бидејќи броевите полека стануваат датуми, а сите тие датуми го пишуваат неговото име во мојата потсвест. Помина многу долго откако не сум го слушнала неговиот глас. Прво престана да ми се јавува, потоа престана да ме следи на улица, а потоа почна да ги избегнува сите места каде што може да ме сретне. Претпоставувам дека и од него се изморив. Јас не сум му нему лута, јас сум си одвратна себеси.
Погледнав во шанкерот, кој разочарано ме гледаше. Што знае тој? И што вреди да му кажам зошто се уништувам? Која е поентата да му кажам колку патетично ми недостигаш? Сите тие шанкери се исти. Сите ќе го кажат истото. „Лудост-лудост. Ти си замислуваш. Тој е ништо, има и подобри “. Не му е гајле. Тој не те изгуби. Јас да. Ја изгубив личноста што ме натера да верувам во себе. Човекот кој ме убеди да ја прочитам првата книга, човекот кој ме навлече на некои глупави рок-песни, кои ги презирав пред него, и човекот кој толку слепо веруваше во секој мој збор.
И така, барајќи нешто познато и старо, го вадам мојот телефон и го бирам неговиот број, одамна избришан од телефонскиот именик, но врежан во мојата меморија. Ѕвони долго, долго и на крајот, веќе подготвена да се откажам, го слушам неговиот заспан глас. „Извини?“ „Еј … тоа сум јас. Ветив дека нема да се јавам, знам. Но, не можам. Извини, знам дека сум идиотка и знам дека те вознемирувам и знам дека немаш повеќе нерви и желба да ги слушаш моите изговори, но морам да ти кажам сè барем уште еднаш. Добро, можеби сум пијана и можеби не знам за што зборувам, можеби дури и зборувам глупости, но барем слушај.
Слушај и замолчи. Гледаш, откако си замина, сè на светот ме потсетува на тебе. На почетокот, ја обвинував навиката, некоја стара потреба, се убедував дека се ќе помине, и дека е исто за тебе. Не можеш да лажеш, не обидувај се да негираш. И тогаш поминав покрај тебе. Не ме помниш повеќе. А јас сè уште опсесивно го барам твојот поглед во толпата, сè уште се свртувам кон секој маж што се смее како тебе.
Имав многу. И премногу. Тие не беа лоши момци. Барем не сите. Некои од нив би биле совршени, ако упорно не ги споредував со тебе. Мало копиле, дали знаеш дека нема никој како тебе? Или се смеат премалку, или премногу, или зборуваат премалку… Нив секогаш нешто им недостасуваше. Нешто што еднаш го најдов во тебе. Поминаа неколку месеци и не се обидувам да најдам замена за тебе. Наоѓам каков било, го заведувам со некои глупави трикови и потоа се правам дека не го познавам. И тогаш се молам да не дознаеш, затоа што знам колку мразиш такви жени.
И единственото нешто што не можам да си го дозволам е тоа што ме мразиш и мене. Но, ќе мораш да го прифатиш мојот збор за тоа кога ќе ти речам дека сите се обидуваат само да заборават некого. Како што те имам тебе, тие имаат некој што не го ценеле додека не ги заборавил и ги исфрлил од сите мисли и спомени. Некој што го љубат, колку и да изгледа залудно. Да, јас те сакам. И, да, требаше да дојде „премногу доцна“ за да ти кажам. И двајцата добро знаеме дека сум изгубена кауза … Но, ми простуваш, нели? Можеби затоа е толку тешко да те заборавам. Премногу е тешко да се заборават оние кои веруваат само во тебе. И на крајот на краиштата, тоа е сè што треба да знам … Дали сè уште ми веруваш? Дали веруваш во сè што ти реков?“
Тој молчеше долго време. Препознав сè што сакав да знам во таа тишина. Конечно, повторно го слушнав неговиот глас, малку поспан, уморен од сè. „Не.” И тој ја спушти слушалката. Тоа е тоа, нели? Крај? Засекогаш? Нарачав уште еден пијалок и го проголтав фактот дека тој навистина повеќе не ме сака. Тој лаже. Ќе се врати. Ќе му помине. Тој ќе прости. Тој ме сака. Мора да ме сака. Нема друг. Зарем не?
Лина Димоска
Вљубена во кафе, мачки и пишан збор. Бескрајно романтична.