Превез од белина
Која го засени твојот поглед
Ме остави без здив
Непрестаен сомнеж за убавина
Која ја имаше насекаде околу тебе
Без да погледнеш туѓ поглед
Без да засениш ниту една сенка
Без да се оттуѓиш од минатото
Без да завладееш со иднината
Само со мирот на сегашноста.
Пролеана со вода дури и во душата
Од каде твојта крв почна да извира
Рацете ти беа свила,
Завиткуваше секоја рана
Без да боли, без да офне,
Нозете ти беа коприна
Во налани од тантела
За да го распостилаш векот
За да газиш по земјата наросен дождец
За да ги урнисаш сите тополи насадени во твое име
Каде си?
Се смееш некаде од далеку
Како бекрија кој го испил последното вино
И кроце по кроце
Ѕирка низ полу-отворената врата
Во мојот живот.
Тука си, те чувствувам,
Но никогаш не те гледам.
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.