Некаде
далеку плови,
не допрена
не слушната,
во морските длабочини
притаена.
Разбранувана,
а сепак сама.
Посакувана,
но не пронајдена.
Од душа нечија,
осамена елегија
произлегува,
но набрзо повторно
изчезнува.
Тајните клети
таа ми вети,
со себе ќе ги носи,
за среќа додека проси.
Велат,
поезија е
наликува на конфузија,
но сепак создена е
со илизија.
Александра Стојановиќ
