Научивме сé за љубовта
Азбуката – Зборовите –
Поглавјата – потоа моќната Книга –
Потоа – на крај Откровението е завршено –
Но, во очите еден со друг
Само незнaење си видовме –
Побоженствено од Детинство –
Двајцата еден на друг деца бевме –
Се обидовме да објасниме
Она што ниту еден – не разбра –
Ох, таа Мудрост голема беше–
И Вистината – толку разнолика!
Емили Дикинсон
Кратка анализа на песната
Дикинсон ја започнува оваа грациозна и тешка песна како да раскажува приказна. Двајца млади се заљубиле, навистина, научиле „сè за љубовта“, истражувајќи се еден со друг и се откриваат во фази како децата кога учат да читаат. Таа ја одделува секоја фаза со мали цртички, забавувајќи го темпото на песната, така што ние се задржуваме на зборовите: Азбука, Зборови, Поглавје, Книга. Замислуваме погледи, гестови, доверба, допири, солзи и смеа. Последниот ред од првата строфа е жесток. Книгата заврши, „Откровението е завршено“. Избркани од Рајот, потоа се изгубени. Тие гледаат „Незнаење“ еден во друг – но тоа е „гатачко“ незнаење од она на нивната младост, не засновано на невиност и неискуство, туку можеби во свеста за другоста, за непремостливата света разлика.
Тие се обидуваат да го сфатат тоа, зборувајќи како децата, или зборувајќи еден со друг како деца (песната овде е двосмислена), но мислата и говорот веќе не се доволни. Ниту еден не разбира што другиот кажува. По искусувањето на „Целата љубов“, вљубените не можат да се објаснат ниту себеси, ниту еден на друг. Во тажниот завршен афоризам, Дикинсон алудира на границата на знаењето, како и на јазикот: „Мудроста е толку голема – / А вистината – толку разнолика“. Како можеме да се надеваме дека можеме да го истражиме целиот огромен домен на мудроста? И ако вистината е повеќекратна и различна, како можеме да се надеваме дека ќе ја искажеме со зборови?
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.