Гледајќи кон ѕвездите, многу добро знам,
Дека, да се прашуваа, во пекол би одел сам,
Но на земја негрижата е најситното нешто
Од кое се плашиме, кај човек, ѕвер или сешто.
Да гореа ѕвездите, нам како би ни било,
Со страст, кога за навек би завршило?
Ако не можам иста грижа таму да видам,
Нека тој кој повеќе се грижи јас бидам.
Восхитувач, каков што мислам сум јас,
На ѕвездите, на кои не им е гајле за нас,
Не можам да речам, сега, кога ги гледам,
Дека без една од нив не би можел да седам.
Ако исчезнат ил’ умрат сите ѕвезди
Ќе научам да гледам небо на кое ништото се езди,
И би ја сакал убавината и на тој мрак
Иако ќе ми треба време за да сакам пак.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.