Јас се викам Донијор. Јас и мојот сосед Абдула станавме блиски пријатели. Еден ден не можевме да најдеме начин да се забавуваме. Немавме цел. Не знаевме што да правиме. Кога правевме нешто од парче дрво, татко ми одеднаш се разбуди. Очите му беа полуотворени кога рече: „Еј, крадци на времето! Дали си го трошите времето?“ Воопшто не го разбрав значењето на „време крадците“ на татко ми. Сакав да прашам, но тој заспа. Мојот пријател Абдула, исто така, праша „Дали сме ние крадци?“
Кога дојде бел ден, тој влезе во својата куќа. И јас заспав од исцрпеност. Но се сетив дека доцнав на училиште па брзо го измив лицето и набрзина испив чај. Не се сеќавам што јадев… Мислев дека ќе доцнам на училиште, но наставата сè уште не беше започната. Веднаш штом пристигнав, влезе учителката. Сите ја поздравивме учителката со почит.
„Драги мои студенти! Пресреќнa сум што вe видов. Мојата радост е безгранична“. Во моментот кога нашата наставничка ни ја објаснуваше темата, влезе еден од моите соученици и рече: „Учителке, извинете што доцнам денес“.
„Донијор, не доцни повеќе“, рече учителката. „Овој пат ти простувам, но следниот пат ќе те казнам“.
„Драги ученици“, рече наставничката, „Мора да изградите нов Узбекистан, а во исто време да ја оправдате довербата на вашите родители, подготвени да ги дадат своите животи за вас. Ако станете познати со гордост ќе кажам на улица, дека сум учителка нa овиe студенти“, рече таа. Овие зборови на мојата учителка имаа посебен ефект врз мене и ми ја зголемија самодовербата. Во училницата почнаа разни шепотења.
„Дали ќе дојдеш утре на мојот роденден? Ги слушнав и тие зборови. Беше јасно дека и нашата учителка ги слушна овие зборови.
„Крадци на времето“, рече наставничката. Нејзиниот остар поглед кон учениците го одбележа жалење. „Крадци на времето“. Овие зборови ги слушнав од татко ми додека си играв со мојот пријател. Затоа не се изненадив кога ги слушнав. Моите соученици беа запрепастени. Донијор, трепереше од страв, како јас, неговиот пријател Абдула да сум направил злосторство.
„Донијор, зошто трепериш? праша наставничката.
„Нè нарековте крадци, нели? На крајот на краиштата, зарем не се казнети тие што крадат?“
„Крадците на времето ги казнува самото време. Со тоа се повредувате себеси.“, рече наставничката.
„Учителке, воопшто не го разбирам значењето на оваа реченица. Ве молиме кажете ни за кражбата на времето“.
„Обично, оние што крадат се казнуваат“, рече наставнчката. „Крадците на времето не се исклучок. Точно, крадецот на време не е казнет. Не одговара ниту пред законот. Но, губењето на вашето време сега е еднакво на крадење на вашето време, вашата иднина. Ако целото време го поминувате во наука, ќе заштедите време и ќе станете зрела личност во иднина“.
„О, мојот пријател Абдула и јас сме крадци на нашата иднина“, помисли Донијор. Овие зборови на yчителкaтa го инспирирале Донијорм и во тој момент сфатил што е „крадец на време“.
Дури дојде и кај нас набрзина: „Анвар, таму си? Почнувајќи од денес, можам да кажам дека ја разбирам вредноста на времето“.
„Да, Абдула, разбираш, сега не си го крадеме времето, туку само го следиме патот на знаењето. Во иднина ќе бидеме меѓу зрелите луѓе што ги спомна мојaтa учителкa“.
„Се согласувам со тебе…“. Не трошете го вашето време! Секогаш запомнете дека тoa е трофеј!
Автор: Абдумоминов Абдулох (13) Узбекистан
*Текстот ни го испрати авторката Сабахета Мерсими која сакаше да го споделиме со нашите читатели.
