Не сакаш да си роб на молкот
На лебот замесен во болскот
Не сакаш да си заклон свој
Зошто таму себеси се губиш
Страмни страсти будиш.
Не сакаш да останеш верен
На вистините свои
На гневот, на зборот
Што во длабочините твои тлее
Зошто љубовната мечта таму
Вирее од сонот, тивко бледнее.
Но кога, ќе ја откопаш старата рана
За која не си нашол лек лечлив земен
Телото станува храм молитвен тремен
И Бог станува единствен идишан издив
Каде спас има за твојот љубовен здив.
Те милува тогаш ангелскиот небесен свод
Човек си знаеш скроен од земјен темен под.
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.