Еден навидум обичен ден – недела. Втор ден од викендот – токму 24 часа пред почнување на нова седмица. За повеќето повеќе и не важи онаа реченица „работна недела и почнување со работа наредниот ден.
И понеделникот не е тоа што беше и понекогаш наликува на сабота. Сега веќе почнавме да се привикнуваме на сличните денови, некогаш и заборавајќи кој ден од неделата е. Што е тоа важно кога и онака не излегуваме од дома повеќе од еден час? Оваа недела е толку поинаква од претходните. Со толку поинакво чувство, без ручек на село кај баба и дедо, без седење во двор и впивање на сончеви зраци и милување на свежиот мартовски ветер, и довикување од внатрешноста на куќата: „Влезете внатре ако ви студи“, а од ТВ приемникот се слушаат неразбирливите звуци на водителот кој тогаш не соопштуваше стравотни и поразителни вести. Денес беше поинаку. Дневната рутина од посета на селото кое се наоѓаше на оддалеченост од седум километри мораше да биде прекината. Откако паметам многу ретко се случуваше да се прескокне оваа семејна традиција. Кога бев во друг град рутината беше ставена на пауза, и секогаш имав чувство како да пропуштам нешто. А тоа нешто беа повеќе работи како на пример ручекот на баба ми, шегите, надмудрувањето со дедо ми и неговото задевање. Смеата на неделниот семеен ручек одекнуваше во топлата просторија во која никогаш не чувствував студ. Големата печка што зафаќа добар дел од собата, телевизорот кој порано беше обичен, а сега е паметен на кој дедо ми ѝ покажува наши фотографии на баба ми, а кој таа никогаш не научи да го пушта како што треба. Денес не ја почувствував семејната топлина во моето омилено место, не дека ја немаше, туку дека не бевме сите заедно на куп. Тие таму, ние ваму. Се ежам од помислата дека еден ден оваа традиција навистина ќе прекине. Кога собата веќе нема да биде топла и нив нема да ги има таму. Затоа сакам ова невреме да заврши, ова принудно само-затворање како птица во кафез, како да сме најголеми криминалци што не смеат да се движат по улиците. Знам дека е за општо добро и затоа и го почитувам. Но проклето ужасно ме нервира помислата дека сè е неизвесно. Не знам ни кога точно ќе се „ослободиме“ целосно, не знам уште колку вакви поинакви недели ќе има, не знам уште колку пати ќе можам да ја почувствувам убавината на нашата традиција кога сите сме на број, без дополнителни грижи. Сега најважно е зачувувањето на здравјето, оддалечување за повторно да се поврземе, молчење секој во својата тишина и самотија, гласно зборување и надвикување на празнотијата што се чувствува во воздухот, набљудувањето на празните тротоари и на магистралата уште попразна на која сега кучињата се движат како по модна писта. Нивните лаежи ги слушам пред да заспијам, само тие го чуваат градот надвор, гладни, и дезориентирани.
Добро и полицајците им помагаат, да не ги заборавиме нив.
Наутро песната од птиците ми ја милува душава и ми дава зрнце надеж дека природата повторно ќе се разбуди и без нас, и дека пак ќе ја слушаме нивната мелодија додека сонцето нè гали, после сè ова. Кога мрачните сценарија ќе исчезнат, кога ќе дишеме без страв и со полни гради, кога нема да се плашиме од кивнување и кашлање, кога нема да мора да бидеме оддалечени на одредено растојание.
„Се исклучивме од секојдневието за да го живееме нашето домашно повторувачко секојдневие. Мора да си го направиме весело, помалку комично, продуктивно, квалитетно, безбедно инаку во спротивно ќе пропаднеме во канџите на досадата, уморот, здодевноста и монотонијата. Секој ден е нова шанса и нова надеж за нешто различно, иако не одиме подалеку од пет-шест соби. И понекогаш во двор тие што имаат куќи. Ограниченоста на движењето нема да ме направи ограничена во умот, или пак во дејствувањето“. Мудро си заклучив во себе и ја напишав последната мисла на хартија. Сега секогаш ќе се потсетувам на нив, и кога ќе излеземе од кругот на ограничено живеење ќе продолжат да важат. А, јас ќе продолжам да се надевам дека ваквата поинаква недела нема да трае долго.
Блогирањето е важен дел од нејзиниот живот. Кафе, книги и музика ѝ се вечна љубов.