Секоја капка спомени ми стои во чашава вино црвено,
со песните на Балашевиќ пуштени на најјако.
Каде отиде ѕвездо моја животов?
Животов – коцка – тркало,
ко вчера да беше десетто,
денеска дваесто лето.
Секоја капка спомени ми тече низ грлово,
ко крв низ вени темноцрвена,
капката спомен еден само в грло останува,
спомен на љубовта прва – вистинска.
Да се умре? Да не се умира.
Да се трезни? Со вино да се заспива.
Во виното е вистината, ама и тагата и љубовта,
со вино в раце нема бегање од душата.
Капки, капки спомени,
ко бршлен растат,
спомен за спомен ко виолина жалат,
овој ум, тој живот го бараат.
Трагаат по временска машина и вино слатко од јагода,
топол дом, љубовта прва и пита од јаболка,
трагаат капките спомени по бајката реална – одамна изгубена,
трагаат капките спомени од вино направени, градина за самовили и заљубени разбудена.
Од “Дневникот на една будала”
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.