Марија Вилавекија Белончи (30 ноември 1902 – 13 мај 1986 година) била италијанска писателка, историчар и новинарка, позната особено по нејзината биографија за Лукреција Борџија. Таа и Гвидо Алберти ја воспоставија наградата Стрега во 1947 година.
Елончи е родена како Марија Вилавекија во Рим на 30 ноември 1902 година. Нејзиниот татко, Героламо Виторио Вилавекија, бил професор по хемија и потекнувал од аристократско Пиемонтешко семејство, додека нејзината мајка, Фелисита Белучи, потекнувала од Умбрија.
Од 1913 година, таа студирала во Liceo Umberto, дипломирајќи во 1921 година.
Таа се омажила за новинарот Гофредо Белончи во 1928 година. По Втората светска војна, семејството Белончи основаше салон во нивната резиденција, Amici della domenica (Неделни пријатели) каде ги поканува италијанските литерати да разговараат за промоција на италијанската култура. Сопругот на Белончи починал во август 1964 година.
Белончи почина на 13 мај 1986 година во Рим.
Кариера
На 19-годишна возраст, Белончи го напиша Clio e le amazzoni, роман кој остана необјавен, но кој кружеше во италијанските книжевни кругови и ја запозна со нејзиниот иден сопруг Гофредо Белончи.
Книжевното деби на Белончи беше во 1939 година со познатата биографија на Лукреција Борџија, објавена на италијански од Мондадори, и преведена на дванаесет јазици.
Ова и нејзините последователни дела на историски теми, засновани на богато и детално истражување на постоечките оригинални документи, беа пофалени за нивните живи реконструкции и психолошки мотивации на нивните ликови од кои јавноста доби веродостојна слика за историјата лишена од легенди и акредитации низ вековите. Таа се концентрираше на големите ренесансни семејства: Борџија, Есте, Гонзага и Сфорца.
Особено поздравен беше нејзиниот фокус на жените во ренесансата и нивната интеракција со моќта.
Иако овие дела биле напишани во жанрот на историска фикција, тие биле целосно документирани.
До 1972 година, Белончи почна да експериментира со формата. За прв пат, во компендиумот Tu vipera gentile, таа воведе измислени ликови со цел да го поттикне историскиот наратив. Слично на тоа, нејзиниот последен роман Rinascimento Privato (Интимна преродба) кој излезе во 1985 година, беше напишан во прво лице од протагонистката Изабела д’Есте; таа додаде измислени ликови за да ги опише историските настани, во суштина создавајќи метаисториски роман.
Понатаму, спротивставувајќи го овој приказ на Изабела со нејзините претходни појавувања во делата на Белончи (на пр. во Лукреција Борџија), Белончи можеше да покаже колку субјективно и идеолошки податливо може да биде историското толкување.
Култура, активизам, новинарство
Белончи беше активно вклучена во промоцијата на италијанската култура. Заедно со нејзиниот сопруг и Гвидо Алберти, таа ја основаше книжевната награда Стрега во 1947 година. Таа ја раскажа нејзината историја во нејзината книга Come un racconto од 1971 година Gli anni del Premio Strega.
Таа беше колумнист во периодични списанија како што се Il punto (1958–64) и Il Messaggero (1964–70). Многу од овие написи беа составени и повторно објавени во Pubblici segreti (два тома, 1965 и 1989 година). Нејзината збирка на написи за италијанските градови беа повторно објавени постхумно во Segni sul muro (Знаци на ѕидот, 1989).
Преведувачка дејност
Белончи била инспириран од Стендал и превела дел од неговите дела на италијански: Vanina Vanini e altre cronache italiane (1961), La duchessa di Paliano (1994). Меѓу другите нејзини преводи се I tre moschettieri (1977) на Александар Дума и Нана (1955) од Емил Зола.
Награди
Белончи беше наградена со наградата Виареџо во 1939 година за Лукреција Борџија. Во 1979 година, таа го освои премио Сан Џероламо за нејзиниот книжевен опус. Постхумно ѝ беше доделена наградата Стрега во 1986 година за Rinascimento privato.
Вљубеник во книжевноста кој верува во светлината на зборот и на љубовта.