Не, ова не може никој да ми го земе. Ми тече низ вените. Со пенкало сум родена и уште пред да почнам да зборувам, јас пишував. Го китев прво инкубаторот со песни и приказни, а по него и колевката. Мислеа дека гугам, ама јас рецитирав. Се смешкаа и судбините и наречниците штом застанаа над мене.
„Еее дете дете. Перото в рака и радувај се. Ова никој не може да ти го земе.” Ме бакнаа и исчезнаа вечерта.
Тоа беше одамна, немав ни година. Сега имам скоро дваесет и две и не запирам, на нозе не толку, ама на пенкалото се потпирам; и додека талкам по светов и хартијата и ко Диоген, без презиме, си ја барам душата, додека низ џебовите ми вејат ветришта – ми текнува – ова никој не може да ми го земе. Предадено ми е од тие пред мене, тие што не ги знам, ама ги читам и навечер сонувам – тие за кои низ перо болувам и тие кои со мене плачат од крајот, па до новата приказна – тие кои ми ги чуваат сите соништа и прегрнуваат душата.
„Не, ова никој не може да ти го земе.” Мрмори жената со далечни очи над мене, штом гледа како пенкалото ми се тресе во раката и чувствува како сакам да се откажам – присутна е. Не, ова никој не може да ми го земе – шепотам по неа и пенкалото го стискам толку што прстите ми белеат; низ хартија почнувам, умирам илјадапати и илјадапати оживувам, дивеам и на јаве сонувам.
„Не ова никој не може да ти го земе.” Се смеат судбините гледајќи ме низ прозорците: мината моја штом ја допира хартијата, кај нив истовремено се испишува.
Прочитајте го и написот „Нејќам огледала“.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.