Се поврати човек во родниот град,
По многу време и мака.
Што оставил еднаш тој не најде пак,
Тој не најде ништо да мрази и сака.
И прошета дента по сокаци сам
Со надеж за веселба бујна.
И прошета дента, а штом падна мрак,
Тој застана мрачен крај реката струјна.
А пееше долу брзотечен бран
За нешто што неврат го гони,
И човекот сети во душата жал,
Му дојде да вика и солзи да рони.
Вечен вљубеник во хаосот, сопствената инспирација и сѐ она што површински не може да се види.